Ο Θανάσης Τριαρίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1970. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και έχει εργαστεί ως κειμενογράφος, επιφυλλιδογράφος, αρθρογράφος, δικηγόρος, επιμελητής εκδόσεων, σεναριογράφος ντοκιμαντέρ κ.ά. Έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με διάφορες εκφάνσεις του δυτικού πολιτισμού: την κλασική και μετακλασική επική αφήγηση, την τραγωδία, τις ιδεολογία της Αναγέννησης, τη δυτική ζωγραφική μέχρι τον 20ό αιώνα, την ενοποιητική αφήγηση της Δύσης, την πορνογραφία καθώς και με άλλα θέματα λογοτεχνίας και αισθητικής. Υπήρξε συνεκδότης του περιοδικού Τα Ποταμόπλοια (1990-1992) και σύμβουλος έκδοσης του περιοδικού Mauve (2003-2006), ενώ από το 2007 οργανώνει στη Θεσσαλονίκη κύκλους σεμιναρίων με θέματα δυτικού πολιτισμού. Το 2009 έφτιαξε τις εκδόσεις δήγμα.
Στα χρόνια 1996-2001 υπήρξε ακτιβιστής του Δικτύου DROM για τα κοινωνικά δικαιώματα των Τσιγγάνων, ενώ από το 1996 συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία του Δικτύου Εθελοντών Δοτών Αιμοπεταλίων Θεσσαλονίκης. Κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε πολλές εφημερίδες, περιοδικά και δικτυακούς τόπους. Το καλοκαίρι του 2005 διέκοψε τη 18μηνη συνεργασία του με την εφημερίδα Μακεδονία της Κυριακής όταν η τελευταία αρνήθηκε να δημοσιεύσει το κείμενό του που αφορούσε την κομμένη μακεδονική γλώσσα και την αναγκαιότητα διδασκαλίας της στα σχολεία. Στα χρόνια 2005-2008 δημιούργησε και συντόνισε τη σειρά Αντιρρήσεις στις εκδόσεις «τυπωθήτω», όπου εκδόθηκαν συνολικά έξι βιβλία. Από το καλοκαίρι του 2009 είναι αρνητής εφεδρικής στράτευσης και αντιρρησίας συνείδησης. Τον Δεκέμβριο του 2010 υπέγραψε μαζί με άλλους γονιούς αίτηση προς τον Συνήγορο του Πολίτη για απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων από τις σχολικές αίθουσες, κατάργηση της σχολικής ομαδικής προσευχής και σχολικού εκκλησιασμού. Έχει γράψει πολλά κείμενα ενάντια στα έθνη, τις θρησκείες, τους ολοκληρωτισμούς, τους κοσμοδιορθωτισμούς και τον ανθρωποδιορθωτισμό, το ρατσισμό και κάθε μορφή ατομικής και συλλογικής βίας.
Από το 2000 έχει εκδώσει σε διάφορες μορφές 30 βιβλία με αφηγήσεις και δοκίμια – με πρώτο από αυτά το μυθιστόρημα Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα. Το 2004 έφτιαξε την ιστοσελίδα triaridis.gr και έκτοτε συγκεντρώνει εκεί, στο σύνολό τους, όλα του τα εκδομένα βιβλία του και όλα τα δημοσιευμένα κείμενά του (μέχρι στιγμής περισσότερα από 150). Το μυθιστόρημά του τα μελένια λεμόνια * η διαθήκη των γκαβλωμένων ανθρώπων κυκλοφόρησε πρώτα στο Διαδίκτυο το 2005 και στη συνέχεια εκδόθηκε σε βιβλίο το 2007 – πρακτική που ακολούθησε και για όλα τα υπόλοιπα βιβλία του. Επίκειται η ηλεκτρονική έκδοση της ακολουθίας 12 βιβλίων με τίτλο Τα ανθισμένα συρματοπλέγματα της καρδιάς μας – πρόκειται για 12 δοκίμια για την εικονοποιία της Δύσης από τον Τζιότο ώς τον Βαν Γκογκ. Όλα τα γραπτά του είναι ελεύθερα από κάθε «πνευματικό δικαίωμα» και μπορούν να αναπαραχτούν εν όλω ή εν μέρει δίχως την οποιαδήποτε άδεια. Αφηγήματα και κείμενά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά.
Έχει δημοσιεύσει έξι θεατρικά έργα: La ultima noche ή οι καρχαρίες (2010) Historia de un amor ή τα μυρμήγκια (2011), Μένγκελε (2012), Liberté (2012), Egalité (2012), Fraternité (2012)
***
βιβλία του Θ. Τ. δημοσιευμένα στο Internet: http://triaridis.gr/books.html
εκδόσεις δήγμα: http://www.ekdoseis-digma.gr/
Λήμμα στη Wikipedia:
***
Επιλογή κρίσεων για τα βιβλία του Θ.Τ.
[…] Ο Τριαρίδης έχει στήσει ένα δικό του σύμπαν. Ένα σύμπαν που χαρακτηρίζεται από μιαν άλλη άποψη για το τι μπορεί να είναι η παιδική ηλικία και η διαδικασία μύησης στην ωριμότητα και στα μεγάλα μυστήριά της – τον έρωτα και το θάνατο. Το μυθιστόρημα Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα μάς χάρισε ό,τι πιο ουσιαστικό μπορεί κανείς να περιμένει από έναν συγγραφέα – ιδιότυπη και παρθένα ανάγνωση μιας περιοχής της ανθρώπινης πορείας. * Μάνος Κοντολέων, περιοδικο Διαβάζω, 409, Ιούλιος-Αύγουστος 2000.
[…] Από τα βιβλία της πρόσφατης σοδειάς που δηλώνουν απροκάλυπτα ή και εμμέσως ότι ανήκουν στον μαγικό ρεαλισμό, το μυθιστόρημα του Θ. Τριαρίδη νομίζουμε πως συνιστά τη μάλλον υποσχόμενη προσέγγιση […]. Εξωφρενικές ιστορίες, που συναγωνίζονται σε ευρηματικότητα, πνεύματα του κακού, δαιμονισμένοι και πάσης φύσεως παγανιστικά στοιχεία δημιουργούν τη ζητούμενη αίσθηση του αλλόκοτου και νοσηρού. Σαν να πρόκειται για ιεροτελεστία εξευμενισμού του επερχόμενου κακού, που επιτυγχάνεται με τη συνεργία των παιδιών. * Μάρη Θεοδοσοπούλου, Το Βημα, 27-2-2000
[…] Ο Θ. Τριαρίδης δίνει ένα μυθιστόρημα που συνδυάζει τον λυρικό αισθητισμό, την αφέλεια του παραμυθιού, την υπερβολή του αισθητισμού, το άνθος της νοσηρότητας με το βαρύ άρωμά του […]. Μεθυσμένος από την ηδονή του αισθησιακού αφανισμού, γητεμένος από ένα είδωλο αισθησιασμού και διαφθοράς, μαγεμένος από ένα φάσμα γυναικείας ομορφιάς που συνδυάζει σε ακαταμάχητη αναλογία τη γοητεία του σωματικού κάλλους με εκείνη της σωματικής αναίρεσης, κάνει μια πρόζα που δε στοχεύει σε έναν μεταμοντερνισμό τύπου Carter, αλλά προς την υπερβολή της έκφρασης του αισθητισμού. * Βαγγέλης Αθανασόπουλος, περιοδικο Διαβάζω, 423, Νοέμβριος 2001.
[…] Η μόνιμη συνύπαρξη πραγματικού και φανταστικού κόσμου και η απίστευτη όσμωση ανάμεσα σε γεγονότα μιας διακριτικής καθημερινότητας από τη μια και ενός μυθικού τοπίου (ίσως και λίγο γοτθικού) από την άλλη, δομημένου σε αρχέγονες δοξασίες για το κακό και τη μοίρα, είναι βασικό χαρακτηριστικό και του λόγου αλλά και του τρόπου δράσης όλων των σελίδων […]. Η καθημερινή σχέση-μύηση των μαθητών με τη δασκάλα τους στη μαγεία, βλέπε στα έγκατα της ζωής, είναι απ’ τις καλύτερες σελίδες αυτής της σύνθεσης, αυτής της εξωφρενικής σχέσης μαθητείας που μυεί από νωρίς τα παιδιά στη ζωή, στον έρωτα και στο θάνατο. * Ισίδωρος Ζουργός, περιοδικο Ινδικτοσ, 13, Μάρτιος 2001
[…] O Θανάσης Tριαρίδης μετά το O άνεμος σφυρίζει στην Kουπέλα εστιάζει, στα τρία του βιβλία-παραμύθια, στις ανθρώπινες αξίες, στα πάθη των ανθρώπων και στις δοκιμασίες τους, προκειμένου να διαφυλάξουν αρχές και ιδανικά, προκειμένου να αντιδράσουν στην ανθρώπινη εξουσία και ανοησία. Ένα μαχαίρι –του Πέτρο Mπόλε– που σκοτώνει χαρίζοντας γλυκό θάνατο· η ιδεοληψία ενός πρίγκιπα που πιστεύει ότι μια παγωμένη νυχτερίδα θα φέρει την ευτυχία στο λαό του· και οι γυναίκες ενός ολόκληρου χωριού που γονιμοποιούνται –και συνεχίζουν τη ζωή στο χωριό– με τους χαραγμένους σπόρους σιταριού. * Όλγα Σελλά, Καθημερινη, 22-5-2002
[…] Αναμορφώνοντας τις ιστορίες της Βίβλου και των αρχαίων μύθων, ο Τριαρίδης τις συγχρονίζει με την ατομική βόμβα της Χιροσίμα, τα στρατόπεδα του Ολοκαυτώματος, τα πεδία των βομβαρδισμών στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στην Παλαιστίνη, τους νεκρούς Κούρδους στο λιμάνι της Πάτρας, τους νεκρούς Αλβανούς στη σπηλιά του Πισoδερίου, για να καταγγείλει ότι οι μηχανισμοί της βίας και της καταστολής μένουν απαράλλακτοι. Θεωρημένα από αυτή την άποψη, τα Μελένια λεμόνια αποστρέφονται την κυρίαρχη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία του life style και των ιστορικών αποδράσεων, που αποφεύγει, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να θίξει φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο την πολιτική και ιδεολογική ορθότητά της. * Ευριπίδης Γαραντούδης, Τα Νέα, 22-92007
[…] Η γραφή και η ουσία της γραφής του Τριαρίδη είναι μπροστά από την εποχή της, ενώ προέρχεται από τα βάθη της κλασικής λογοτεχνίας, γι’ αυτό και μετά από χρόνια μάλλον θα δούμε την πατίνα της να την έχει σημαδέψει ανεξίτηλα, αν επιβιώσει η λογοτεχνία και η ανθρωπιά. * Σταυρούλα Σκαλίδη, Φιλολογική Βραδυνή, 23-6-2007
[…] Μοναδικός εκπρόσωπος ενός ολότελα σύγχρονου μεταλογοτεχνικού τρόπου, ο Θανάσης Τριαρίδης, με εφόδιά του μια πελώρια αφομοιωτική δύναμη κειμένων, αισθήσεων και συναισθημάτων και έναν απύθμενο λυρισμό του γλυκού χαμού, φουντώνει και αναλώνεται σε ό,τι πιο τρομακτικά ανθρώπινο μπορεί να αντέξει η μυθιστορία των καιρών μας. * Κυριάκος Αθανασιάδης, Gutenberg, Εμπειρίες Ανάγνωσης, Ιούλιος 2007
[…] Ο νέος Καζαντζάκης ζει στη Θεσσαλονίκη και ονομάζεται Θανάσης Τριαρίδης. Είναι τόσο απίθανο έπειτα από μισό αιώνα να έχει βγει ένας συγγραφέας που να μπορεί να τον ακουμπήσει; Διαβάζοντας τα μελένια λεμόνια έχω την αίσθηση ότι ο Τριαρίδης τον ακουμπάει. * Στέφανος Δάνδολος, Βραδυνή, 12-6-2007
[…] Εκφραστής, ενίοτε παράφορος, της ζωντανής του κοινωνικής και ηθικής συνείδησης, ο Τριαρίδης υποβάλλει τη λογοτεχνική γραφή του στη δοκιμασία να αναδιατυπώσει, με την ανατρεπτική ανασύνθεση των ίδιων παμπάλαιων και πάντοτε επίκαιρων μύθων και ιστοριών, το ερώτημα: τι χρειάζεται η λογοτεχνία μπροστά στην επίγνωση ότι ο ανθρώπινος κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ, θα παραμείνει υποκριτικός, φρικαλέος και άδικος; Άλλοτε τριτοπρόσωπος, ειρωνικά ουδέτερος, και άλλοτε πρωτοπρόσωπος, συναισθηματικά παλλόμενος ή και απευθυνόμενος παρακλητικά στον αναγνώστη του, ο αφηγητής του Τριαρίδη εναλλάσσει τις διαθέσεις του, με κυρίαρχο πάντως τον ειρωνικό και εντέλει ελεγειακό τόνο: τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Το ελεγειακό Ιch bebe φανερώνει την αντοχή της αφηγηματικής-ποιητικής τέχνης που αναμυθολογεί και ανιστορεί τον κόσμο για να εκφράσει ό,τι πιο μύχια και έντονα νιώθει ο άνθρωπος, τον τρόμο μπροστά στην αδυναμία του. * Ευριπίδης Γαραντούδης, Τα Νέα, 20-12-2008
[…] Όταν, στην πρώτη του εμφάνιση, ο Θανάσης Τριαρίδης μας έδινε με το Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα (2000) ένα μυθιστόρημα υψηλής πρωτοτυπίας, ιδιότυπου μαγικού ρεαλισμού και ενός αφηγηματικού θάρρους που εμπιστευόταν εξίσου το θερμό βορειοελλαδίτικο ιδίωμα όπως και το θράσος της σάρκας, είχαμε κάθε λόγο να χαιρετίσουμε το καινούριο στη γέννησή του. […] Ο Τριαρίδης πορνογραφεί με θρησκευτική προσήλωση και αντικληρικό μένος: στα μελένια λεμόνια (2005) προτείνει μιαν ανασκευασμένη Καινή Διαθήκη με την ερωτική ηδονή στο επίκεντρο. Παρά τον φαινομενικό ευδαιμονισμό του επαγγέλλεται έναν ιδιότυπο νιτσεϊκό ουμανισμό. Ποιήματα, αφηγήματα, δοκιμιακά σχόλια, ανασκευές μύθων αγωνιούν μέσα από χείμαρρους λέξεων να στρατευθούν: να καταγγείλουν, να σοκάρουν, να αποκαλύψουν, να υμνήσουν. * Μαρία Τοπάλη, Καθημερινή, 30-5-2010
[…] Ο Τριαρίδης είναι ένας διανοούμενος που γράφει πυρετικά και στρατευμένα – ενάντια σε κάθε μορφή ουσιοκρατικής σκέψης, ενάντια στον σύγχρονο εθνικισμό, τον ρατσισμό και την ετεροφοβία. Η κριτική του στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα είναι από τις πιο γενναίες αυτή τη στιγμή στον ελληνικό δημόσιο λόγο. Τα τελευταία χρόνια δημοσιεύει τα χειμαρρώδη κείμενά του, κριτική, ποίηση και πεζό, πρώτα στο Ίντερνετ (www. triaridis.gr) και μετά σε έντυπες εκδόσεις. Στόχος του είναι να προκαλέσει, να τραβήξει το χαλί κάτω απ΄ τα πόδια, να υπονομεύσει τις σιγουριές μας. Τα τελευταία του «ποιητικά» έργα φαίνεται μάλιστα να κατακτούν ένα πολύ χαρακτηριστικό ύφος: παλίμψηστα κειμένων του κανόνα και κοινόχρηστων ιδεών, με λόγο καθημερινό σε φόρμες περίπλοκες (και επίτηδες ατελείς), προσφέρουν αφηγήσεις που σαρκάζουν το υλικό τους και μαζί και τη σαθρότητα της «κοινής» λογικής, της κοινής λογοτεχνικής αισθητικής και της σύγχρονης πολιτικής κουλτούρας. Την ίδια στιγμή όμως υποβάλλουν μια συγκινητική, σχεδόν ρομαντική, πίστη στη δυνατότητα του κριτικού λόγου (και άρα και της προοδευτικής πολιτικής) όχι μόνο να απο μαγεύσει αλλά και να ανα μαγεύσει τον κόσμο. * Δημήτρης Παπανικολάου, Τα Νέα, 22-5-2009
La Ultima Noche ή Οι Καρχαρίες 